M. Kołodziejski: Sto dwadzieścia procent normy i… efekt krótkiej łydki

- W pewnym momencie popełniono błędy i tego nie da się ukryć. Ostatecznie na boisko wychodziliśmy jednak my - piłkarze. To my musimy się więc uderzyć w piersi – uważa Mateusz Kołodziejski, który pod względem stażu, w zespole w obecnej kadrze Olimpii, nie ma sobie równych. Zimą kończy się jednak jego kontrakt i niewykluczone, że wiosną w Elblągu już nie zagra.

- Czujesz się… weteranem?

- Weteranem to może nie, ale wiem, o co chodzi (śmiech). Spędziłem w Olimpii trzy lata i, niezależnie od tego jak wszystko się dalej potoczy, na pewno był to dobry okres. Zrobiliśmy w tym czasie dwa awanse i tego nikt mi już nie zabierze.

- Trenerzy się zmieniali, w kadrze robiono czystki, a Ty ciągle utrzymywałeś się na powierzchni. Wiesz dlaczego?

- Nie wiem, czy obserwowałeś moje losy aż tak uważnie, ale jak przychodził nowy trener, to zawsze przez pierwszych kilka meczów nie grałem i nie było mnie w składzie. Tak było u Arteniuka, a potem u Araszkiewicza, kiedy w pierwszych pięciu meczach nie grałem w ogóle, a potem jak już wskoczyłem do składu, to grałem do końca sezonu. To samo było z trenerem Wesołowskim i obecnym trenerem – najpierw ławka albo trybuny, a potem granie w pełnym wymiarze czasowym. Jakoś tak to już jest, że muszę do siebie przekonywać trenerów zaangażowaniem i walką podczas treningów oraz meczów. Już się do tego przyzwyczaiłem, że na swoją szansę muszę zawsze trochę poczekać.

- No, a czym tych trenerów ostatecznie przekonujesz?

- Ciężkie pytanie i najlepiej byłoby spytać poszczególnych trenerów. Wydaje mi się, że po prostu prędzej czy później zauważają, że zawsze daję z siebie wszystko i zaczynają to doceniać.

- W sumie współpracowałeś w Olimpii z aż pięcioma szkoleniowcami. Z którym współpraca układała Ci się najlepiej?

- Każdy miał jakieś swoje dobre strony i powiem Ci, że, kurczę, ciężko ocenić. Jeden był bardzo dobry jeżeli chodzi o charakter i motywację; drugi z kolei fajnie podchodził do treningów. Każdy w jakiś pozytywny sposób na nas oddziaływał. Wiem, że trochę dyplomatycznie odpowiadam, ale tak naprawdę było (śmiech).

- Z końcem roku wygasa Twój kontrakt z Olimpią. Zostaniesz w Olimpii na wiosnę?

- Tego chyba nie wie nikt, bo to, co będzie się działo z Olimpią Elbląg w najbliższym czasie, to jeden wielki znak zapytania. Sentyment do klubu jednak jest i zawsze pozostanie. Jestem wychowankiem Arki i zawsze będę Arce kibicować, co pewnie niektórzy w Elblągu mają mi za złe. Nie zmieni to jednak tego, że coś w tym klubie zrobiłem - parę fajnych meczów zaliczyłem i kawałek serca tu zostawiłem. Co by się nie stało, Olimpia będę wspominać miło.

- Masz jakieś ciekawe oferty?

- Na testach żadnych nie byłem, ale… coś jest na rzeczy. Nie chciałbym jednak zdradzać na tym etapie, o jaki klub chodzi. Powiem tylko, że schodząc niżej, bardzo ciężko się potem wyrwać wyżej. Sam tego doświadczyłem i wiem, co mówię. Jeżeli jednak Olimpia zaoferuje mi nową umowę, to nie wykluczam, że zostanę. Jeśli nie, to od 1 stycznia stanę się wolnym zawodnikiem.

- I ustawisz się w kolejce do pośredniaka…

- Tak (śmiech). Mam nadzieję, że aż tak źle nie będzie.

- Nie da się jednak ukryć, że sytuacja Olimpii jest mocno niepewna.

- Wiadomo. Zajmujemy ostatnie miejsce i mamy osiem punktów straty do bezpiecznego miejsca. To dużo, ale – jak wiadomo – nie ma rzeczy niemożliwych. Jeżeli w ciągu dwóch miesięcy przygotowań się sprężymy i przyjdą odpowiedni ludzie, to taki cel wydaje się realny do realizacji. I liczę, że taki ten cel będzie.

- A organizacyjnie?

- Pozostaje mieć nadzieję, że tu też sytuacja się wyprostuje. Co więcej mogę powiedzieć? Tak jak każdemu związanemu z tym klubem, zależy mi na dalszej grze Olimpii w I lidze. Tak jak większość osób, nie mam na to jednak większego wpływu.

- Masz swoją diagnozę jesiennego niepowodzenia?

- Mam, ale wolę nie mówić (śmiech). W pewnym momencie popełniono błędy i tego nie da się ukryć. Wewnątrz też dochodziło do pewnych nieporozumień, ale ostatecznie na boisko wychodziliśmy my-piłkarze. To my jesteśmy wykonawcami wszystkich założeń i to od nas najwięcej ostatecznie zależało. To my musimy się więc uderzyć w piersi.

- Po przyjściu trenera Piskowca rzeczywiście dużo się zmieniło?

- Zupełnie inny typ treningów, zupełnie inny typ myślenia niż wcześniejsi trenerzy. Szczerze? Zapierdzielaliśmy u niego od poniedziałku do piątku! Raz zapowiedział nam, że „w czwartek będzie lżejszy trening”. No i był… Taki, że przez trzy godziny zapieprzaliśmy jeszcze mocniej niż od poniedziałku do środku. A potem piątkowy rozruch, który wcale nie był odpoczynkiem… Przyznam jednak, że do zapieprzanie dało pewien efekt, bo po tych treningach rzeczywiście czuliśmy się lepiej i wytrzymywaliśmy dłużej. Wcześniej, po tym jak w trakcie rundy odszedł od nas trener Piotr (Jankowicz – przyp. red.), który odpowiadał za przygotowanie fizyczne, był z tym niestety problem. Trener przeniósł się do Warty, a miał naprawdę sporą wiedzę i prowadził bardzo ciekawe treningi. Moim zdaniem przygotowywał nas bardzo dobrze, ale potem zaczęło tego brakować i zrobił się problem. No, a potem przyszedł trener Piskowiec i dołożył solidnie (śmiech).

- Bardzo często schodzisz z boiska przed końcem meczów lub wchodzisz z ławki. Zdarza się, że brakuje Ci sił?

- Trudno powiedzieć. Taka jest rola trenera – jeżeli uważa, że komuś brakuje sił to go zmienia. Ja uważam, że mi sił nie brakowało. W poprzednim sezonie złamałem kość strzałkową i nie byłem dobrze przygotowany do sezonu. To się później ciągnęło przez cały sezon i pewnie stąd wynikało to, że grałem tak mało pełnych meczów. Trochę byłem sobie winien, bo wtedy za wcześnie wznowiłem treningi i kontuzja się odnowiła… A w tym sezonie – tak jak mówiłem – musiałem do siebie przekonać trenerów.

- Za to kibice chyba nigdy nie zarzucili braku zaangażowania.

- Rzeczywiście, nie spotkałem się, żeby ktoś zarzucał mi, że nie walczę albo przechodzę obok meczu. Staram się po prostu wykonywać swoją pracę jak najlepiej i daję z siebie zawsze nie 100, ale 120 procent.

- Jak patrzę na Twoją grę to zawsze zastanawia mnie taka jedna rzecz i zawsze chciałem Cię o to spytać. Ty trenowałeś kiedyś… lekkoatletykę?

- Nie, nie (śmiech). Ale wiem, o co chodzi. Mam specyficzny styl biegania i w każdym klubie zwracają mi na to uwagę. W Arce pan Szul, który został później trenerem przygotowania fizycznego w Legii, też zwrócił na to uwagę i… starał się z tym walczyć. Aplikował mi nawet indywidualne treningi i kazał, mimo wszystko, stawiać tę piętę na ziemię. Tłumaczył, że na samych palcach się nie biega. Nic to jednak nie dało i w końcu trener dał sobie spokój. Stwierdził, że to… efekt krótkiej łydki i muszę z tym żyć (śmiech). Od szóstego roku życia trenowałem jednak piłkę nożną w Arce i nie pamiętam, żebym myślał o inne dyscyplinie.

- No to jeszcze trudne pytanie na koniec. Jako „Arkowiec” nie miałeś nigdy problemów z kibicami Olimpii? W Elblągu za Arką się raczej nie przepada i, niezależnie od sytuacji w klubie, wszyscy już teraz myślą o tym, jak zrewanżować się wiosną gdynianom za dwie jesienne porażki.

- Wiadomo, że w sercu mam Arkę. Ale jak wychodzę na boisko, to nie ma sentymentów. Niektórzy mieli do mnie jakieś pretensje o niewykorzystane sytuacje w meczu z Arką, ale to nie ma nic wspólnego z prawdą. Wręcz przeciwnie, na mecze z Arką jestem jeszcze bardziej umotywowany. Wiadomo przecież, że człowiek chce wypaść jak najlepiej przeciwko klubowi, w którym się wychował. Jak ktoś z trybun coś do mnie krzyknie, to zawsze mnie to bardziej motywuje. Tak czy inaczej, na pewno się nie zmienię.

Rozmawiał Piotr Gajewski