A. Bebłowski: Być jak Dudek albo Hart

- Nie chcę przechodzić przez to samo, a więc moje odejście jest bliższe niż dalsze. Po rozmowach w klubie zostałem wystawiony na listę transferową – oznajmia Adrian Bebłowski, 21-letni bramkarz II-ligowej Elany Toruń, który pierwsze kroki w seniorskiej piłce stawiał w MKS Korsze.

- Adrian, rozwijasz  się dzień po dniu, rok po roku, pnąc się coraz wyżej w ligowej hierarchii. Jesteś zadowolony z przebiegu dotychczasowej kariery?

- Wybrałem drogę o której wspomniałeś, a więc staram się powoli, małymi kroczkami dojść do tej najwyższej ligi jaką jest Ekstraklasa. Od sezonu 2007/08, kiedy wróciłem z Lechii Gdańsk do MKS Korsze, do dnia dzisiejszego przeszedłem wszystkie ligi - od „okręgówki” do II ligi, po drodze wywalczając dwa awans. Czy jestem zadowolony z przebiegu kariery? I tak, i nie. Bo z jednej strony patrząc, jestem niby młody jak na bramkarza, ale z drugiej strony patrząc są młodsi, którzy grają w Ekstraklasie. Są plusy i minus tego wszystkiego. Nie raz rozważałem czy podjąłem słuszną decyzję odchodząc z Lechii Gdańsk. Bo kto wie, czy trenując tam do dziś to ja bym nie dostał szansy jak Pawłowski? Oczywiście to są przypuszczenia. Przecież nie tak dawno latem miałem propozycję z Podbeskidzia Bielsko-Biała, a zdecydowałem się iść do II-ligowej Elany Toruń, gdzie zagrałem zaledwie jeden mecz. Może tu zrobiłem błąd, że chciałem dalej iść krok po kroczku, a nie zrobić od razu wielki skok? Ale nic… Dalej trzeba trenować i wspiąć się na sam szczyt. II liga nie jest taka straszna, a więc mam apetyt na więcej (śmiech).

- No właśnie. Po bardzo dobrym sezonie w Olimpii Zambrów, w którym wpuściłeś najmniej bramek w Polsce spośród III-ligowych zespołów, przeszedłeś do  Elany Toruń, w której - jak wspomniałeś - zagrałeś zaledwie jeden mecz. Liczyłeś zapewne na więcej…

- Nie ukrywam, że liczyłem na dużo więcej. Na początku wiedziałem, że nie wskoczę od razu do bramki ponieważ nie przepracowałem z Elaną obozu przygotowawczego. Dołączyłem do „Żółto-Niebieskich” w połowie sierpnia, gdy już ruszały rozgrywki II ligi. Na treningach robiłem swoje i czekałem na swoją szansę. Dostałem ją z obecnym liderem rozgrywek, zespołem GKS Tychy. Uważam, że wypadłem pozytywnie. Miałem kilka udanych interwencji, błędów nie popełniałem. Zostałem pokonany dopiero w samej końcówce spotkania, po rzucie karnym. No i po tym meczu... wszystkie pozostałe grałem już w A-klasowych rezerwach. Do dziś żałuję decyzji jaką podjęli działacze Olimpii Zambrów nie przystępując do II ligi. Jeżeli by się tak stało na pewno zostałbym w Zambrowie.

- Więc co dalej? Będziesz szukał klubu, czy powalczyć o trykot z numer jeden w bramce Elany?

- Z chęcią bym powalczył, jeżeli byłaby „zdrowa rywalizacja”. Mam na myśli sytuację, w której z trójki bramkarzy w zespole żaden nie byłby młodzieżowcem. Bo nie ma co ukrywać - kiedy w zespole jest dobra obrona i trener ma do dyspozycji bramkarza-młodzieżowca, często się na niego decyduje. Toruń to piękne miasto - ma naprawdę super kibiców i do tej pory z lepszymi się nie spotkałem, ale w szczerej posezonowej rozmowie z trenerem Bekasem, trener powiedział mi,  że klub będzie szukał bramkarza-młodzieżowca. Nie chcę przechodzić przez to samo, a więc moje odejście jest bliższe niż dalsze. Po rozmowach w klubie zostałem wystawiony na listę transferową.

- Napłynęły już jakieś propozycje?

- Jeżeli chodzi o przejść do nowego klubu, decyzji już nie podejmuję sam, jak kiedyś, a z moim menadżerem. Staramy się wybrać jak najlepsza ofertę. Do końca roku na pewno chcę odpocząć. Mimo, że rozegrałem mało meczy w drugiej połowie roku, jestem całym rokiem przemęczony. Teraz mamy czas, aby się zastanowić, co będzie dla mnie najlepsze. Pierwsze oferty już do nas wpłynęły. Są to propozycje wstępne, na które mamy dać odpowiedź, czy jesteśmy zdecydowani dopiero w styczniu.

- Rozumiem, że na razie nic nie robisz?

- Nie, staram się chociaż co drugi dzień coś robić. Jednego dnia z rana chodzę biegać, drugiego zaś idę na siłownie z bratem. Mam ograniczone pole manewru jeżeli chodzi o trening, ponieważ leczę uraz. Ale już niedługo planuję wznowić trening z piłkami i coś więcej porobić. Obecnie przebywam w moim rodzinnym mieście i dwa razy w tygodniu spotykam się z kolegami z MKS Korsze, aby pograć na „orliku”.

- Przejdźmy do milszych spraw. Próbowałeś grać na innej pozycji na boisku, czy od zawsze wiedziałeś, że chcesz zostać bramkarzem?

- Mając sześć lat często na Stadionie Miejskim w Korszach grałem od rana do wieczora. Tylko na chwilę chodziłem coś zjeść do babci i… dalej na boisko! Było zawsze z kim pograć, bo przecież blisko boiska mieszka Damian Roksela (obecnie MKS Korsze – przyp. red.), z którym często spotykałem się na boisku. Na początku grałem w polu. Na każdej pozycji się biegało, aż mając osiem-dziewięć lat graliśmy jakiś mecz i stawaliśmy w bramce na zmianę. Mi to się spodobało. Poprosiłem mamę, żeby mi uszyła mój pierwszy strój bramkarski i od tamtej pory już tylko broniłem.

- Masz jakieś bramkarskie przesądy?

Nie, nie. W takie rzeczy nie wierzę (śmiech). Uważam, że co ma się zdarzyć, to się zdarzy.

- Myślisz, że jest coś czego piłka nauczyła Cię w życiu?

- Na pewno kształtuje mój charakter i to cały czas. Dzięki niej nauczyłem się systematyczności i ciężki pracy na treningu, ale także wiem, że aby osiągnąć sukces trzeba wiele dać z siebie i dodatkowo samemu trenować po zajęciach.

- Kto jest dla Ciebie wzorem bramkarza?

- Zawsze starałem się przyglądać Jerzemu Dudkowi. Podobało mi się to co pokazywał na boisku, zwłaszcza za czasów gry Feyenoordzie Rotterdam i FC Liverpool. W Realu, jak wiemy, ciężko było mu wygrać rywalizację z świetnym Ikerem Casilliasem. Teraz gdy Dudek przerzucił się na golfa staram się przyglądać Joe Hartowi z Manchesteru City. Uważam, że jest jednym z najlepszych bramkarzy na świecie.

Rozmawiał Boateng