Klubów nie stać na reorganizację

Kiedy dwa lata temu zmienił się nieco charakter piłkarskich rozgrywek, wszyscy wierzyli, że w ten sposób ta dyscyplina rozwinie się na dobre. Dziś wiadomo, że reorganizacja do końca nie spełniła pokładanych w niej nadziei

Chodzi przede wszystkim o nowoutworzoną drugą i trzecią ligę. Władze Polskiego Związku Piłki Nożnej zdecydowały, że od sezonu 2008/09 druga liga składać się będzie z dwóch grup liczących po 18 zespołów (wschodnia i zachodnia). Z kolei niższy szczebel podzielony będzie na osiem grup, w której zagrają piłkarze z dwóch ościennych województw (np. Warmia i Mazury z Podlasiem). Jak się okazuje nowatorki pomysł nie przyniósł raczej pożądanych efektów, bowiem część klubów jest zadłużona „po uszy” a inne w międzyczasie zrezygnowały z występów w drugiej lidze. Nie ma się czemu dziwić, wystarczy jedynie prześledzić jakimi kosztami obarczane są piłkarskie zespoły. Mając oczywiście na uwadze, że niewiele osób garnie się do sponsorowania tej dyscypliny sportu.

Najwięcej kosztuje organizacja spotkań na własnym boisku, a w szczególności firma ochroniarska. Za nią trzeba zapłacić ponad 10 tys. zł, choć podczas spotkań tzw. podwyższonego ryzyka koszt wzrasta jeszcze o kilka tys. zł. Do tego dochodzą przecież opłaty za kamery monitorujące kibiców, noszowych, spikerów, bileterów, karetki pogotowia czy straży pożarnej.

Można oczywiście mówić, że poszczególne kluby zarabiają na sprzedaży biletów. Trzeba jednak mieć na uwadze, że w mniejszych miejscowościach na trybunach zasiada zaledwie do kilkuset osób.

Jeszcze do lipca bieżącego roku klubowi działacze przed rozpoczęciem sezonu musieli do kasy Polskiego Związku Piłki Nożnej wpłacić ok. 60 tys. zł na ryczałt dla sędziów. Obecnie zaraz po zakończeniu ligowego pojedynku arbitrzy (w tym techniczny) oraz delegat otrzymują od 3 do 3,5 tys. zł. Nie małe kwoty PZPN pobiera ponadto za rejestrację zawodników. Za piłkarza, który decyduje się na zmianę klubowych barw i przechodzi z jednego do drugiego okręgowego związku trzeba wydać nawet do ok. 3 tys. zł (połowę mniej kosztuje zawodnik z tego samego województwa). Nie zapominajmy jeszcze o licencji na grę w drugiej lidze (2 tys. zł) oraz wpłat na konto żółtych kartek (ok. 5 tys. zł).

Mecze odbywają się jednak nie tylko we własnym mieście, ale także na obcych boiskach. Koszt dwudniowego wyjazdu, składającego się z wynajęcia autokaru, noclegów, jedzenia wynosi bagatela... 8 tys. zł. A bywa często tak, że piłkarze na drugi koniec Polski udają się co dwa tygodnie.

Bez wspomnianych opłat można zapomnieć o uczestnictwie w tej klasie rozgrywkowej. Żaden zawodnik nie będzie grał przecież charytatywnie, ich zarobki w tej klasie sięgają średnio od 2 do 7 tys. zł. netto. Do tego dochodzą także premie za wygrane czy remisowe spotkania.

Niestety kluby nic nie otrzymują w zamian, chociaż wstępnie szukano strategicznego sponsora rozgrywek. W ten sposób znacznie obniżyłoby to organizacyjne koszty. Nie jest żadną tajemnica, że zwiększył się nieco poziom sportowy ligowych zmagań. Teoretycznie w grupie wschodniej grają najlepsze zespoły z poszczególnych województw. Rzeczywistość jest jednak zupełnie inna. Niektórzy działacze celowo nie decydują się na awans do drugiej ligi. Wręcz niemożliwe byłoby dla nich sprostać wszelkim formalnym wymogom. Występy na szczeblu centralnym bez pomocy możnego sponsora mogłyby okazać się przysłowiowym „gwoździem do trumny”, czego na własnej skórze doświadczyły także zespoły w Warmii i Mazur. Przez długi czas trzecioligowcy postulowali jednak, by ich rozgrywki składały się z zespołów z czterech województw (np. warmińsko-mazurskiego, podlaskiego, łódzkiego oraz mazowieckiego).

Sebastian Woźniak