P. Marusa: Ja pieniędzy w klubie nie liczę…

- Od strony sportowej trudna wiosna czeka wszystkich od 6. miejsca w dół – uważa Przemysław Marusa, trener IV-ligowej Polonii Pasłęk, który od kilku lat jest… właścicielem jednego z najpiękniejszych psów świata.

- Sorry, że zacznę od czepiania się, ale start ligi coraz bliżej, a wyniki sparingów Polonii po prostu przerażają. Kibice w Pasłęku mają chyba powody do niepokoju…

- Jakiś niepokój może być, ale ja patrzę na to, co rzeczywiście działo się w tych meczach. W ostatnim meczu z Olimpią II 0:5 zrobiło się dopiero, jak wpuściłem młodzież – wcześniej była bardzo wyrównana walka, więc dramatu nie ma. A inne mecze? W Bartoszycach na przykład pierwsza połowa rzeczywiście była dramatyczna. Grania w piłkę było w naszym wykonaniu niewiele. Po reprymendzie w szatni wszystko się poprawiło, ale i tak mecz skończył się wynikiem 3:1. Podchodzę jednak do tego spokojnie. Na wynik zaczniemy grać od środy. O 20 gramy w Malborku z Zalewem Frombork i od tego czasu, do końca ligi zaczną się dla nas liczyć zwycięstwa.

- Odejście Rafała Gogola i Łukasza Molgi do Olimpii 2004 Elbląg to jedyne ruchy kadrowe Pana zespołu w tym okienku?

- Odszedł od nas jeszcze Paweł Bieńko, który wrócił do Pomowca. Przyszli już natomiast na pewno Jaromiński i Kiełtyka z Olimpii 2004, a być może wzmocni nas jeszcze ktoś z Elbląga lub z Braniewa. To jednak jeszcze niedopięte sprawy, więc na razie nie chciałbym o nich mówić za wiele. Co do Gorgola i Molgi, to na pewno są to jeszcze młodzi zawodnicy i myślę że uda się ich zastąpić. Powoli wprowadzam 16-17-letnich wychowanków Polonii i myślę, że któryś z nich wywalczy sobie miejsce w pierwszej jedenastce. Zobaczymy, jak będzie to wszystko wyglądać.

- Na jednym z pasłęckich portali można było niedawno przeczytać, że Polonia może nie przystąpić do rozgrywek. Sytuacja klubu rzeczywiście jest aż tak kiepska?

- Powiem szczerze, że miałem taki sygnał ze strony zarządu, ale nie ja się tym zajmuję. Dostałem polecenie dalszej pracy z drużyną. Mam przygotować zespół do rozgrywek, robię ze swojej strony wszystko, by tak właśnie się stało. Reszta tej sprawy to już nie pytania do mnie. Ja pieniędzy w klubie nie liczę…

- Przed Panem i zespołem chyba trudna wiosna...

- Od strony sportowej trudna wiosna czeka wszystkich od 6. miejsca w dół. Szósta ekipa ma 22 punkty, a ostatnie miejsce spadkowe 15. Każdy punkt wiosną będzie na wagę utrzymania lub spadku z ligi. Wiele będzie tu zależeć od tego, co wydarzy się w III lidze, ale nie ma co kalkulować – trzeba wychodzić i grać w każdym meczu o trzy punkty.

- Obserwuje Pan, co dzieje się w Olimpii?

- Nie powiem, że nie, ale… nie jestem od komentowania tego, co dzieje się w Olimpii. Życzę jej oczywiście jak najlepiej. Życzę Olimpii awansu, bo Elblągowi I liga się po prostu należy. Oceniać siły zespołu nie mam prawa, bo tej zimy widziałem Olimpię w akcji tylko przez kilka minut.

- A wraca Pan czasem wspomnieniami do ubiegłorocznego, głośnego rozstania z elbląskim klubem?

- Sprawy z zarządem klubu zostały wyjaśnionej i myślę, że w przyszłości obie strony będą otwarte na ponowną współpracę.

- A z trenerem Arteniukiem umówiłby się Pan na kawę?

- Przemilczę to pytanie i proszę o następne.

- Okay, to na koniec sprawa już całkiem na luzie. Proszę mi powiedzieć, czy to prawda, że był Pan… hodowcą psów?

- Nie do końca. Otóż mam sukę wyżła weimarskiego. Jest piękna, ale ma skończonych siedem lat i  już jej nie wystawiam. Był jednak czas, kiedy poświęcałem jej mnóstwo czasu i często ją wystawiałem. To nadal piękne zwierzę, bo zdaniem wielu osób jest ona fenomenem kynologicznym. W 2006 roku zajęła nawet 2. miejsce na świecie w swojej rasie! A jak było z tą hodowlą? Otóż przepisy kynologiczne są takie, że aby pokryć sukę trzeba oficjalnie zarejestrować tzw. przydomek hodowlany. Jeden miot z mojej suki rzeczywiście rozjechał się potem po Europie, ale był to tylko przesympatyczny epizod, a nie jakaś hodowla.

- Teraz nie wystawia Pan już psa na wystawach?

- Kariera wystawowa psa jest trochę jak… kariera piłkarza. Zawodnik też gra przez 15, czy nawet 20 lat, a potem zajmuje się czym innym. U psa ten „okres kariery” trwa jeszcze krócej, bo tylko trzy-cztery lata.

Rozmawiał Piotr Gajewski